Śpieszmy się kochać ludzi...

...tak szybko odchodzą...
Nie raz pisałam tutaj o sprawach bardzo osobistych, nie wiem czy tak powinnam, ale tutaj łatwiej mi o taki ekshibicjonizm niż w życiu realnym. Łatwiej napisać mi o czymś tutaj niż mówić to komuś osobiście. Zwłaszcza, że mówić nie mogę bo zaciśnięte od bólu i łez gardło mi na to nie pozwala...

Nie wiem dlaczego nieszczęścia lubią pary, ale do nas przyszło nieszczęście właśnie w parze, jednego dnia..
W zeszłą środę 16 listopada po długiej chorobie zmarła Babcia Marcina, która z nami mieszkała. Na jej śmierć byliśmy przygotowani bo jej stan już od dawna był ciężki. Śmierć przyniosła jej ukojenie. Jej odejście nie spotkało mojego buntu, tak po prostu jest lepiej, tak musiało być, wystarczająco się już nacierpiała.

Jednak śmierć drugiej osoby spotyka się z moim wielkim buntem... Po kilku godzinach od śmierci babci doszła do mnie wiadomość, że w wielkim pożarze, który był nad ranem w mojej miejscowości, tak bardzo blisko mojego domu... zginął mój ojciec... Nie mogłam w to uwierzyć, zwłaszcza, że 5 godzin wcześniej go widziałam. Nie wyglądał dobrze i właśnie o tym rozmawialiśmy z mężem cały wieczór, że gdyby tylko pozwolił sobie pomóc może jego życie wyglądałoby inaczej. W nocy nie mogłam spać, cały czas myśłałam o ojcu, miałam w sobie jakiś dziwny niepokój. Gdy zaczęły jeździć wozy strażackie, syreny rozrywały tę nocną ciszę, światła z daleka odbijały się w moich oknach, byłam przerażona, myślałam, że zwariuję od tego lęku który był we mnie, od przeczuć, że dzieje się coś strasznego i że mnie to może dotyczyć. Obudziłam Marcina i mówię mu o tym, że jest gdzieś blisko pożar (on nic nie słyszał) a ja mam przeczucie, że to u ojca, że dzieje się mu jakaś krzywda...Jednak on mnie uspakajał, że przecież widzieliśmy ojca na przystanku, czekał na autobus aby jechać do Warszawy, więc nie może on być tutaj w swoim domu, bo na jesieni zawsze przenosi się do mieszkania w bloku i nie nocuje już tutaj od kilku tygodni. (Jego dom był spory kawałek od głównej drogi co w zimę było problemem, więc zimę spędzał w bloku) Uspokoił mnie trochę, jednak nie mogłam zasnąć bo syreny strażackie co jakiś czas jeszcze wyły....
Przed 6 rano obudziłam się znów z tym silnym lękiem, że jednak coś złego się stało. W internecie przeczytałam o wielkim pożarze pewnej fabryki w okolicy i o tym, że straż pożarna ściągana była z wielu miejscowości. To uśpiło mój lęk. Po kilku godzinach dowiedziałam się , że paliły się niedaleko łąki niedaleko domu mojego ojca, ale tylko łąki i że nic więcej. To mnie uspokoiło. Jednak gdy za jakiś czas zobaczyłam teściową stojącą w moich drzwiach ze łzami w oczach ze słowami, że nie wie jak mi to powiedzieć ja już wiedziałam, nie musiała mi nic mówić... Wiedziałam, że moje przeczucia były słuszne, że nie pojechał do Warszawy tylko został tu na noc...I niczyje słowa nie mogły mi tego potwierdzić... ja musiałam tam iść. Z daleka widziałam już tylko kawałek dachu, reszty już nie było, zostały tylko ściany i kupa mokrego popiołu, nie było nic... Tylko ogromna kałuża wody i zapach wilgotnego dymu w powietrzu. Stałam tam i nie wierzyłam w to wszystko... Następne dni były już tylko gorsze. Czekanie. Brak informacji. Domysły. Plotki słyszane wszędzie i od wszystkich. Doświadczenie tego, że podłość ludzka nie zna granic. Bolesne przekonanie się na własnej skórze, że ludzie to hieny żywiące się gównem, tragiczną i przerażającą śmiercią młodego człowieka, cierpieniem najbliższych mu osób... Liczy się tylko pożywka z sensacji... Ten dłużący się czas był nie do zniesienia. Dłużące nieprzespane noce, długie dnie spędzane w różnych instytucjach, cały czas bez 100% pewności, że znalezione w pogorzelisku zwłoki są moim tatą... Przeżycia z tych kilku dni są straszne, wszędzie bezduszność i podłość, wszędzie liczy się tylko kasa a nie człowiek... I ta niepewność i wyrzuty sumienia, że przeczuć nie należy lekceważyć, że nie wszystko musi być racjonalne. Teraz już wiem, że nie wszystko się da wytłumaczyć.
Znów musiałam być silna, musiałam wziąć wiele na siebie, aby oszczędzić wielu przykrych i traumatycznych przeżyć swoim bliskim, moim siostrom, babci, obecnej żonie mojego ojca, mojej mamie... Razem z moją ciocią, siostrą mojego ojca musiałyśmy dać radę, kiedy już nikt nie dawał rady... Musiałyśmy w potwornych okolicznościach identyfikować po sekcji zwłok, zwłoki mojego taty, nieprzygotowane na to zupełnie. Nawet największemu wrogowi nie życzę tak traumatycznego przeżycia...
Zniosłyśmy wiele. Wzięłyśmy na swoje barki wszystko co mogłyśmy, nie mogłyśmy wziąć tylko całego cierpienia...
W dniu pięknego pogrzebu, moja mama pojednała się po 12 latach z rodziną mojego taty, siedziała w jednej ławce trzymając się za ręce z drugą żoną taty, moja 82 letnia babcia siedząca za trumną traciła przytomność, wszyscy przepełnieni ogromnym żalem, czy musiało tak się stać...
I choć dzień pogrzebu po tylu dniach przyniósł jednak spokój, to serce nadal rozdziera ból, żal, rozpacz, poczucie niesprawiedliwości, czemu mój tata mając 52 lata musiał zginąć i to w tak tragiczny i potworny sposób???
Czy jego śmierć była potrzebna abyśmy zrozumieli co tak naprawdę w życiu jest ważne? Czy nie było innego sposobu?
Już nic, nigdy nie będzie takie samo... 16 listopada 2011 roku wszystko się zmieniło... Najbardziej się boję, że któregoś dnia łzy przestaną już płynąć a wszyscy zapomnimy...